Gevolgen voor Ons Land? Klimaatverandering en de in-group

Astronauten benadrukken: onze planeet is kwetsbaar.

Verkassen zit er (voorlopig) niet in.

Vanuit de ruimte realiseer je je pas dat de dampkring, naar verhouding, een uienschilletje is.

Binnen die oneindige, koude, onherbergzame en radioactieve leegte blijkt Moeder Aarde een unicum.

Dat kúnnen we natuurlijk zelf ook best bedenken.

Maar helaas laat het (collectieve) menselijke brein het hier afweten.

Wetenschappers breken zich het hoofd: hoe krijgen we alle benodigde neuzen dezelfde kant op?

Het heeft vast iets te maken met het fenomeen in-group.

Wie argeloze passanten een microfoon voorhoudt en begint over ‘het klimaatprobleem’ krijgt, afhankelijk van de vraagstelling, uiteenlopende reacties.

Inclusief de telkens terugkerende vraag: wat betekent klimaatverandering voor Ons Land?

Oftewel: voor mij en mijn naasten?

Als het over (hoog) water waren Wij natuurlijk altijd al een kwetsbaar landje.

Voor droge voeten móesten onze voorouders de koppen wel bij elkaar steken.

Zo is ons beroemde (of beruchte?) poldermodel voortgekomen uit onze gezamenlijke strijd tegen het water.

Dankzij Dijken en Deltawerken wonen we veilig, soms vier tot zes meter onder zeeniveau.

Het geheim?

De strijd tegen het water ging ons allemáál aan.

Ons collectieve geheugen stroomde, bij wijze van spreken, over van de watersnoodrampen.

Maar klimaatverandering is nieuw.

Misschien dat een enkele stakker in Bangladesh al natte voeten heeft, maar in Ons Land zijn de dijken voorlopig sterk genoeg.

Met die droogte zal het hier, voorlopig, óók wel loslopen.

In 1976 was het immers nóg droger!

Voor sociologen op zoek naar oplossingen is de in-group misschien wel de grootste uitdaging.

Dieren horen daar vanzelfsprekend niet bij, laat staan bomen.

Zelfs voor medemensen zijn de kansen minimaal.

Gewoonlijk beperkt de in-group zich tot familie, clan, kleur, wijk of, in het gunstigste geval, landgenoten.

Kortom: een flinke muur (dijk) om Ons Land en die klimaatverandering gaat voorlopig aan óns voorbij.

Hopen we!

Rémi Glas (1955)

De overgang: daar praat je niet over!

Tot nu toe durfde ik het niet aan.

Want volgens de uitzondering die deze regel bevestigde, Germaine Greer, zwijgen vrouwen over hun overgangservaringen.*

Eigenlijk schrijven vrouwen van middelbare leeftijd, “virtually invisible” als ze zijn - tenminste volgens Greer - helemáál niet over zichzelf.

Maar nu hebben we Francine Oomen, die een grappig boek schreef én tekende over haar bovengemiddeld desastreus verlopen overgang.

Het is al jaren een bestseller.

Mensen bladeren erin en gniffelen over de grappige tekeningen.

Zo krijgt zelfs mijn puberdochter spelenderwijs inzicht in de nukken en ongemakken van haar met zichzelf worstelende middelbare moeder.

Een overwinning op een hardnekkig taboe!

 

"Oomen stroomt over", Francine Oomen, 2017 

Zo’n boek kan dus niet genoeg op waarde worden geschat:

If women themselves are not interested in mature woman, if even mature women are not interested in mature women, we are faced with a vast and insidious problem.*

Een verraderlijk probleem inderdaad, want zo blíjven vrouwen onvoorbereid, terwijl generaties vrouwen er al mee worstelden.

Maar voordat het jezelf overkomt en de zelftwijfel en paniek onontkoombaar toeslaan is het geen gespreksonderwerp.

Dus als het er is, herken je het niet of wilt het niet weten.

Dat is een raar mechanisme.

Zoals gisteren, toen een lotgenoot overduidelijk een opvlieger had, waarvoor ze zich gek genoeg verontschuldigde.

Maar zelf schoot ik ook in de ontkenning:

“Opvliegers heb ik niet, breinblubber wél”.

Want die dag was ik een uur te vroeg voor mijn dienst.

Vervolgens vergat ik mijn telefoon.

“Oh, maar dát komt vast ergens anders door”, verklaarde mijn lotgenoot, die Oomens boek blijkbaar niet gelezen had.

Ik gelukkig wel.

Zodat ik mijn angst voor vroegtijdige dementie tenminste kan relativeren.

Want zonder Greer en Oomen zou ik mijn dokter verveeld hebben met vermoedens van (vul maar in): reuma, artrose, ME, MS, hartproblemen, tumoren (op de stembanden), darmkwalen, psychiatrische stoornissen of zelfs een klinische depressie.

Mila Glas (1968)

* Germaine Greer, "The Change; women, aging and menopause", updated version, 2018

Vroeger waren de . A p p l e t j e s . beter

Zusje, je kunt mij de schuld geven, maar destijds heb je 'm toch écht zelf aangeschaft!
Nu heb je spijt, want acceptabele vervangers blijken peperduur.
Op zich geen probleem natuurlijk, tenzij je verslaafd bent...

Gelukkig heb ik geen aanleg voor verslaving.
Inmiddels ben ik dus zelf weer aan de 'windows'.
Want van een rondje nieuw(st)e Macs werd ik moedeloos.

Zo bewaar ik bijvoorbeeld veel foto's en filmpjes op mijn laptop.
De - momenteel - goedkoopste Air voldoet niet, qua geheugen.
Maar de nieuwste Pro (begint bij 1350 euro!) helaas evenmin.
Een voor mij bruikbaar laptopje schijnt inmiddels ongeveer 1800 euro te moeten kosten!

Mila liet destijds noodgedwongen haar gecrashte harde schijf vervangen.
De onverwacht grote capaciteit van de nieuwe schijf bleek een geluk bij een ongeluk.
Helaas kan de harde schijf van de nieuwste modellen niet langer worden vervangen.
Héél slim, van Apple!
Of toch niet?

Zelfs Apple erkent inmiddels de problemen met de nieuwste toetsenborden, die geen kruimeltje kunnen verdragen.

De vormgeving is ook al niet meer wat het wás.
Ik zie mijn docenten nog zitten, jaren negentig, met hun kekke apparaatjes: (zelfverklaarde) artistieke voorhoede! 
Maar door alle schandalen rond schimmige productieprocessen duurt het niet lang meer of een fatsoenlijk mens wil nog niet dood gevonden worden met een Mac... 

Momenteel lijkt de jongste generatie slimmeriken dan ook af te haken.
Uitgerekend díe types dus die er, ooit, als eerste bij waren.
De nieuwste Appletjes zijn veel te duur en - op de koop toe - niet langer vernieuwend.

Misschien is het gewoon de wet van de remmende voorsprong: andere merken hebben veel leuke en handige snufjes gekopieerd.
Maar de interessantste vondsten van dit moment komen niet langer van Apple.

Apple lijkt, in de nadagen van de zomer, vooral te oogsten.
Voorlopig, totdat ook de laatste verslaafde is afgekickt.

Mári Glas (1968)

Rotzooi-economie: de verleidingskunsten van Apple.

Zelf werd ik verleid in de zomer van 2010.
Nee, niet op díe manier. 
Gewoon: mijn broer had er één.
Ook volgens derden zou ik 'nooit meer anders willen'.

De Mac bleek inderdaad een fantastisch speeltje.
Elegant, leuke gadgets, gebruiksvriendelijk en virusvrij.

Maar... al na negen maanden ging de rits van mijn peperdure hoes* kapot.
Na ruim een jaar begaf de beeldbuis het, helaas nét buiten de garantie.
Na drieënhalf jaar ging ook de harde schijf stuk.

Mila's Book Boek, met (sinds 2011) kapotte rits

Desondanks ben ik, na achtenhalf jaar, de trotse gebruiker van een historisch geworden apparaat.
Vele monden vallen open als ik vertel hoe lang ík al met mijn Mac Book doe.

Maar al na vijf jaar werd het vervelend: updates werkten niet meer.
De eerste ontoegankelijke website was LinkedIn.
Vervolgens gaven ook andere websites foutmeldingen.
Want de nieuwste browsers waren niet langer te installeren op besturingssysteem 10.6.8.

Bij mijn dealer herhaalde men telkens hetzelfde: uw Mac is te oud voor updates, en - begeleid door medelijdend hoofdschudden - daar is helaas niets aan te doen.

Maar hoe minzamer men glimlachte, des te hardnekkiger werd ik.

Mila's opgelapte oplader

Zo werd mijn langzaam desintegrerende oplader telkens met nieuwe stukjes tape opgelapt.

Mila's toetsenbord, met gapend gat ter plaatste van de 't'

Loslatende toetsen - niet te repareren, volgens Apple - werden bedekt met een siliconen-dekentje.
Dienstweigerende websites bezocht ik voortaan vanaf mijn dochters iPad.

Maar wie geen 'nerds' kent is, in deze verlichte tijden, niet te benijden.
Dus toen sommige toetsen - periodiek - helemaal niet meer reageerden, ging ik overstag: er kwam een Mac Book Air.
Want alle overige modellen - beginnend bij 1350 euro - bleken over minder MB te beschikken dan mijn opgelapte oudje.

De student die mijn gegevens overzet installeert in één moeite door een nieuw besturingssysteem op de oude Mac: van 10.6.8 naar 10.11.6!
Bleek gewoon te kunnen, hoewel het een uurtje kostte...

*Deze leren boek voor de Mac Book is niet van Apple, maar werd destijds wel in alle Apple-stores verkocht