Architect en socioloog Mári Glas (1968) buigt zich over noodlijdende vraagstukken in wetenschap en samenleving. Onder zijn redactie schrijven zijn (half)zussen Rémi ('55), Lis ('57), Mila ('68) en Ira ('83) Glas op hun Eigen Wijze met hem mee, over zelfgekozen onderwerpen. Waar het langer moet, laten zij hun ideeën rijpen op eikenhout en vullen hun eigen blogs hiermee. Waar het korter kán schenken zij hieruit gezamenlijk een Glaasje, van maximaal 300 milliliter, oftewel 300 woorden. Proost!


zaterdag 8 december 2018

De overgang: daar praat je niet over!


Tot nu toe durfde ik het niet aan.
Want volgens de uitzondering die deze regel bevestigde, Germaine Greer, zwijgen vrouwen over hun overgangservaringen.*
Eigenlijk schrijven vrouwen van middelbare leeftijd, “virtually invisible” als ze zijn - tenminste volgens Greer - helemáál niet over zichzelf.

Maar nu hebben we Francine Oomen, die een grappig boek schreef én tekende over haar bovengemiddeld desastreus verlopen overgang.
Het is al jaren een bestseller.
Mensen bladeren erin en gniffelen over de grappige tekeningen.
Zo krijgt zelfs mijn puberdochter spelenderwijs inzicht in de nukken en ongemakken van haar met zichzelf worstelende middelbare moeder.
Een overwinning op een hardnekkig taboe!
 
"Oomen stroomt over", Francine Oomen, 2017 

Zo’n boek kan dus niet genoeg op waarde worden geschat:
If women themselves are not interested in mature woman, if even mature women are not interested in mature women, we are faced with a vast and insidious problem.*
Een verraderlijk probleem inderdaad, want zo blíjven vrouwen onvoorbereid, terwijl generaties vrouwen er al mee worstelden.
Maar voordat het jezelf overkomt en de zelftwijfel en paniek onontkoombaar toeslaan is het geen gespreksonderwerp.
Dus als het er is, herken je het niet of wilt het niet weten.

Dat is een raar mechanisme.
Zoals gisteren, toen een lotgenoot overduidelijk een opvlieger had, waarvoor ze zich gek genoeg verontschuldigde.
Maar zelf schoot ik ook in de ontkenning:
“Opvliegers heb ik niet, breinblubber wél”.
Want die dag was ik een uur te vroeg voor mijn dienst.
Vervolgens vergat ik mijn telefoon.
“Oh, maar dát komt vast ergens anders door”, verklaarde mijn lotgenoot, die Oomens boek blijkbaar niet gelezen had.

Ik gelukkig wel.
Zodat ik mijn angst voor vroegtijdige dementie tenminste kan relativeren.
Want zonder Greer en Oomen zou ik mijn dokter verveeld hebben met vermoedens van (vul maar in): reuma, artrose, ME, MS, hartproblemen, tumoren (op de stembanden), darmkwalen, psychiatrische stoornissen of zelfs een klinische depressie.

Mila Glas (1968)

* Germaine Greer, "The Change; women, aging and menopause", updated version, 2018

Geen opmerkingen:

Een reactie posten