Architect en socioloog Mári Glas (1968) buigt zich over noodlijdende vraagstukken in wetenschap en samenleving. Onder zijn redactie schrijven zijn (half)zussen Rémi ('55), Lis ('57), Mila ('68) en Ira ('83) Glas op hun Eigen Wijze met hem mee, over zelfgekozen onderwerpen. Waar het langer moet, laten zij hun ideeën rijpen op eikenhout en vullen hun eigen blogs hiermee. Waar het korter kán schenken zij hieruit gezamenlijk een Glaasje, van maximaal 300 milliliter, oftewel 300 woorden. Proost!


zaterdag 8 december 2018

Gevolgen voor Ons Land? Klimaatverandering en de in-group


Astronauten benadrukken: onze planeet is kwetsbaar.
Verkassen zit er (voorlopig) niet in.
Vanuit de ruimte realiseer je je pas dat de dampkring, naar verhouding, een uienschilletje is.
Binnen die oneindige, koude, onherbergzame en radioactieve leegte blijkt Moeder Aarde een unicum.

Dat kúnnen we natuurlijk zelf ook best bedenken.
Maar helaas laat het (collectieve) menselijke brein het hier afweten.
Wetenschappers breken zich het hoofd: hoe krijgen we alle benodigde neuzen dezelfde kant op?
Het heeft vast iets te maken met het fenomeen in-group.

Wie argeloze passanten een microfoon voorhoudt en begint over ‘het klimaatprobleem’ krijgt, afhankelijk van de vraagstelling, uiteenlopende reacties.
Inclusief de telkens terugkerende vraag: wat betekent klimaatverandering voor Ons Land?
Oftewel: voor mij en mijn naasten?

Als het over (hoog) water waren Wij natuurlijk altijd al een kwetsbaar landje.
Voor droge voeten móesten onze voorouders de koppen wel bij elkaar steken.
Zo is ons beroemde (of beruchte?) poldermodel voortgekomen uit onze gezamenlijke strijd tegen het water.
Dankzij Dijken en Deltawerken wonen we veilig, soms vier tot zes meter onder zeeniveau.

Het geheim?
De strijd tegen het water ging ons allemáál aan.
Ons collectieve geheugen stroomde, bij wijze van spreken, over van de watersnoodrampen.

Maar klimaatverandering is nieuw.
Misschien dat een enkele stakker in Bangladesh al natte voeten heeft, maar in Ons Land zijn de dijken voorlopig sterk genoeg.
Met die droogte zal het hier, voorlopig, óók wel loslopen.
In 1976 was het immers nóg droger!

Voor sociologen op zoek naar oplossingen is de in-group misschien wel de grootste uitdaging.
Dieren horen daar vanzelfsprekend niet bij, laat staan bomen.
Zelfs voor medemensen zijn de kansen minimaal.
Gewoonlijk beperkt de in-group zich tot familie, clan, kleur, wijk of, in het gunstigste geval, landgenoten.

Kortom: een flinke muur (dijk) om Ons Land en die klimaatverandering gaat voorlopig aan óns voorbij.
Hopen we!

Rémi Glas (1955)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten