Passend copingsgedrag in relatie tot armoede

“Armoede is de ergste vorm van geweld”, meende Gandhi.

Echte armoede dan, die we in Nederland helemaal niet hebben.

Wij hebben tenslotte altijd nog de voedselbank, en het Leger.

Westerse armoede zit dan ook vooral tussen de oren.

In de “prefrontale cortex”, hebben wetenschappers nu ontdekt.*

Relatieve armoede:

Je kind kan niet mee op schoolreis.

Laat dat feestje/vervolgonderzoek maar even zitten, want cadeau/eigen risico lukt nu even niet.

Relatief of niet: bovenstaande problemen kúnnen stress veroorzaken.

Maar uitsluitend voor wie er niet goed mee omgaat!

Hardnekkige tobbers functioneren niet optimaal.

Ze worden bijvoorbeeld vergeetachtig, tonen vermijdingsgedrag (post niet openmaken) of worden boos.*

Allemaal energieverspilling, die hun productiviteit bedreigt. 

Met de nieuwe inzichten kunnen we eindelijk aan de slag.

“Jij gaat het allemaal doen, en ik ga jou helpen”, 
aldus een hulpverleenster.
In opdracht van een Nederlandse gemeente.

De toegepaste gedragstherapie is overgewaaid uit Amerika.

Net als overigens het boek “Schaarste”, dat uit een ander vaatje tapt.**

Hier poneren wetenschappers de verfrissende stelling dat armoedegerelateerde problemen (laatkomen, motivatiegebrek, kinderverwaarlozing, slechte gezondheid) geen oorzaken van armoede zijn, maar gevolgen.

Het falen van diverse hersengebieden noemen zij “overbelasting van de bandbreedte”.

Door onvermijdelijk en hardnekkig getob over hun financiën laten armen overal steken vallen.

Ook deze wetenschappers komen met oplossingen.

Zo bouwen zij een empathiebrug tussen mensen met tijdgebrek en mensen met geldgebrek.

Want (te) drukke mensen reageren eveneens met onverstandig gedrag, waardoor problemen verergeren.

Maar waar tijdgebrek zelfs/juist de besten overkomt, wordt geldgebrek vooral als persoonlijk falen opgevat.

Idealiter kan zo’n empathiebrug (overheids)instellingen motiveren om hun beleid te veranderen.

Zoals een beter vangnet, meer begrip en minder snel korten op uitkeringen.

Want niemand is perfect.

Behalve dan de armen.

Zo is tenminste het streven.

Want Nederlandse gemeenten kiezen nu welbewust voor symptoombestrijding.

Geen armoedebestrijding dus (oorzaak), maar zelf(!) werken aan passend copingsgedrag.

Mári Glas (1968)

* NOSjournaal, 20 maart 2017
** Sendil Mullainathan & Eldar Shafir, in "Schaarste", december 2013