Architect en socioloog Mári Glas (1968) buigt zich over noodlijdende vraagstukken in wetenschap en samenleving. Onder zijn redactie schrijven zijn (half)zussen Rémi ('55), Lis ('57), Mila ('68) en Ira ('83) Glas op hun Eigen Wijze met hem mee, over zelfgekozen onderwerpen. Waar het langer moet, laten zij hun ideeën rijpen op eikenhout en vullen hun eigen blogs hiermee. Waar het korter kán schenken zij hieruit gezamenlijk een Glaasje, van maximaal 300 milliliter, oftewel 300 woorden. Proost!


zaterdag 11 augustus 2018

Hoe remgeld* werkt: op eigen risico van uitstel naar afstel

November vorig jaar voelde ik ineens een bult, onder mijn schildklier.
Het deed pijn, maar niet heel erg.
Mij leek het een schildklierontsteking.
Want ik herkende de pijn, van een schildklierontsteking na mijn eerste bevalling.

Ik ging naar de huisarts.
‘Duidelijk een bult’, aldus mijn huisarts, ‘dat wordt bloedprikken, en een echo’.
‘Wat kost dat?’ vroeg ik.
‘Dat kan ik niet precies zeggen, maar het loopt snel op.’
‘Kan ik er ook mee wachten?’, vroeg ik, 
“Ik heb het eerder meegemaakt en jaren bij een specialist gelopen. Maar uiteindelijk ging het vanzelf over. Als ik wacht houd ik in ieder geval van mijn eigen risico voor 2017 in mijn zak’.
Mijn huisarts keek moeilijk.
‘We kunnen wel wachten tot januari. Als u maar belooft dat u on-mid-del-lijk langs komt zodra er iets verandert. Want zonder vervolgonderzoek kan ik mijn werk niet doen’.
Ik beloofde het.

In januari zat de bult er helaas nog steeds.
Al deed ie geen pijn meer.
Er zat alleen nog een vervelend, beklemd gevoel.
Ik ging terug naar de huisarts en vroeg hoe groot de kans op kanker eigenlijk was.
‘Klein’, aldus mijn huisarts, ‘In normale omstandigheden is schildklierkanker zeldzaam. Maar ik wil wél weten wat het is’.
Ik nam het risico.
In maart was de bult verdwenen.
Maar mijn driehonderdvijfentachtig euro gelukkig niet.
Dat wil zeggen: het ging op aan mijn dagelijkse levensonderhoud.
Door omstandigheden helaas geen overbodige luxe.

Een maand geleden kreeg ik ineens hevige kiespijn, onder een kroon.
De tandarts maakte een kiekje en verwees mij door naar de kaakchirurg: een kaakontsteking.
Daar ging mijn eigen risico, alsnog!
‘Soms kan het lichaam zo’n ontsteking zelf verslaan’, zei mijn tandarts.
Wederom waagde ik het erop.
Een maand later was de pijn gelukkig verdwenen.

Hopelijk hoef ik dit kalenderjaar geen risicovolle afwegingen meer te maken.


Lis Glas (1957)

* 'Remgeld': in de media gebruikt voor eigen risico in de zorg. Lees ook: 'Remgeld: voor zieke, zorgverlener of snelheidsduivel?', Mári Glas

Geen opmerkingen:

Een reactie posten