Een
gezaghebbende columnist noemde ons eigen risico (385 euro!) welgemoed “remgeld”.*
De
redenering dat uitstel of zelfs afstel van onderzoek of behandeling uiteindelijk
kostenverhogend werkt zegt hem niet zoveel:
Als mensen een bezoek aan de fietsenmaker uitstellen en doorrijden op een lekke band, fietsen ze hun band aan gort en gaan de kosten alleen maar omhoog.*
Aldus
Kalshoven.
Wat hij
gelijk heeft!
Wie
immers een bezoek aan de universiteit afstelt uit angst voor een langdurige
schuldenlast zal nóóit iets bereiken in het leven.
En wie goedkope
troep aanschaft, is uiteindelijk duurder uit.
Dommerdjes!
Om die reden gaan slimme mensen dan ook studeren.
Zij
kopen degelijke apparatuur van gevestigde merken, bezoeken, indien
noodzakelijk, fysio- en/of psychotherapeut en voorkomen tand-, school- , of
elektriciteitsuitval door tijdig tandarts, huiswerkbegeleiding dan wel
elektriciën te bellen.
Ter
voorkoming van burnouts boeken zij
bovendien met enige regelmaat ontspannende en gehéél verzorgde vliegreisjes
naar exotisch bestemmingen.
Verstandig!
En als
slimme mensen eens lekker willen scheuren dan dóen ze dat.
Snelheidsboetes nemen ze, desnoods, op de koop (van die snelle Porsche!) toe.
Vrij
naar Kalshoven:
“In het licht van deze fundamentele” weggebruikers-“economie is een” verkeersboete “van een paar honderd euro immers peanuts”.*
“Een
piepklein beetje remgeld”, jawel!
Veiligheid
is immers net zo min een publiek goed als gezondheid, nietwaar?
Is een dokter anders dan een fietsenmaker? Is zorg een publiek goed in de economische zin van het woord? Nee, de diensten van de dokter zijn net zo uitsluitbaar en rivaliserend als die van de fietsenmaker.*
Maar even serieus: remgeld wérkt!
Zo
wacht ik al maanden op een medicinale shampoo, die dit jaar wellicht
helemaal niet leverbaar is.
Toch
declareerde mijn apotheker alvast, bij mijn(!) zorgverzekeraar.
Zonder
remgeld was dit vermoedelijk onopgemerkt gebleven.
Zo remmen (minder draagkrachtige?!) patiënten hun ál te blijmoedig declarerende zorgverleners tenminste een
béétje af.
Slim!
Mári
Glas (1968)
* Frank
Kalshoven, “Eigen risico”, de
Volkskrant, p. 31, 4 maart 2017.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten