Gisteren schreef ik over de mysterieuze aantrekkingskracht van de VVD.
Oppervlakkig beschouwd lijkt een VVD-stem vooral ingegeven door rationele, economische overwegingen.
Maar Nederland herbergt véél meer VVD-stemmers dan winnaars (financieel onkwetsbaren).
Vermoedelijk lieten veel VVD-kiezers zich verdoven door een (fatale) cocktail van zelfoverschatting - zelfidentificatie met een (onbereikbare?) financiële elite - en wensdenken.
Helaas is de psychologie van kiezers lastig te beïnvloeden.
Baas in eigen (onder)buik, zullen we maar zeggen.
We moeten het dus hebben van Nederlanders die welbewust kiezen voor solidariteit.
Zij stemmen vooral op linkse partijen: GroenLinks, SP, PvdA en PvdD.
Maar ook hier blijkt de onderbuik een deuntje mee te rommelen, ondanks de betrekkelijk geringe programmatische verschillen.
Zo verklaarde een GroenLinkser uit onze vriendenkring onomwonden "een hekel" te hebben "aan SP-ers".
Hoewel liberalen onderling nóg meer verschillen, vinden zij elkaar uitgerekend in hun onderbuikgevoelens.
Maar links - eensgezind in een rationele kijk op de samenleving - lijkt daarentegen juist door onderbuikgevoelens te worden verdeeld.
Jammer, want samen streven linkse partijen de VVD voorbij.
De socioloog Richard Sennett pleit nadrukkelijk voor samenwerking.*
Hiertoe onderscheidt hij twee soorten debat: dialectisch en dialogisch.
Een dialectisch debat streeft naar sympathie, synthese en gemeenschappelijk begrip.
Een dialogisch debat is minder veeleisend en beoogt te luisteren mét behoud van onderlinge verschillen.
Kortom: inclusief de vrijheid om een boodschap in de eigen woorden te herhalen.
In de woorden van Sennett: "in de echo worden de bakens verzet".
Een treetje hoger, dat wel.
Zo kunnen wereldwijze, hippe GroenLinksers tóch aan tafel met minder bruisende, lageropgeleide SP-ers.
Nadeel: de dialogische benadering is gevoeliger voor gedonder.
Maar stel je eens voor: de "elite" en de "boze witte mannen", onvermoeibaar ideeën uitwisselend op het "Dialogisch DraagVlak" van één gemeenschappelijke, ruimdenkende partij, de DDV.
Met wederzijdse nieuwsgierigheid als voornaamste bliksemafleider.
DDV en VVD: op naar de finale!
Mári Glas (1968)
* Richard Sennett, "Samen. Een pleidooi voor samenwerken en solidariteit", 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten