Groot worden doet pijn

Onder een aalbessenstruikje in mijn tuin zit een merel.

Roerloos, met een scheef koppie en wijd geopende snavel, staart hij naar de knalrode besjes boven zijn kop.

Qua lichaamsgrootte lijkt de vogel volwassen.

Maar de vleugels liggen er wat ordeloos bij, en de kleur van de veren is enigszins onbestemd.

Zodra ik te dichtbij kom, hipt hij weg.

Kan hij eigenlijk wel vliegen? 

Wat ik ook doe: ik krijg de merel de lucht niet in.

Ik vrees voor de katten.

En voor dat akelige merel-virus, dat langzaam maar zeker op schijnt te rukken naar het noorden.

Maar zodra de merel weg hipt ziet hij er weldoorvoed, goedgevormd en kerngezond uit.

Een opgeschoten slungel, in afwachting van moeders pappot? 

Ik laat de merel met rust, terwijl ik enkele buurkatten de tuin uit jaag.

Maar de ouders laten zich niet zien.

Als ik een poosje later terugkom zit de merel weer roerloos in dezelfde rommelige houding (vleugels scheef) onder hetzelfde aalbessenstruikje.

Met wijd geopende snavel.

Om iets te doen zet ik een bakje water neer en maak me snel uit de voeten. 

Als ik na enige tijd weer poolshoogte kom nemen is de merel verdwenen.

Maar mijn aalbessenstruikje beweegt.

Daar valt mijn merel pardoes uit de struik, mét een rood besje in de snavel. 

In de dagen daarna zie ik hem telkens weer, rondscharrelend tussen de aalbessen.

Vliegen kan hij inmiddels als de beste.

Ik verdenk hem er nu zelfs van dat hij het al kon, maar meer zin had om "op de bank te hangen", zoals wij mensen dat noemen.

Want groot worden doet pijn, óók voor merels.

Mila Gras-Glas (1968)