Een dagje watervasten

Van eten ga je dood, zeggen wetenschappers.

Wie calorie-arm eet wordt ouder en blijft gezonder.

Dat treft slecht, want ik eet graag.

Toch besloot ik om een dagje te watervasten.

Geen koffie, sap, wijn, half werk, of zelfs maar groene thee.

Ineens vond ik het een interessant en bijna heldhaftig idee.

Ik las dat Moslims vasten om stil te staan bij mensen die het minder getroffen hebben.

Een ander motief is het aankweken van zelfdiscipline, of het bewijzen van religieuze trouw.

Alle wereldreligies kennen vastendagen.

Zelf werd ik vooral aangetrokken door een slankere taille.

In de ochtend ging het wel.

Tegen twaalven kwam de hoofdpijn.

Hoe kan een mens eigenlijk zonder koffie?

Rond vier uur begon ik me héél erg hongerig te voelen.

Ronduit humeurig, volgens naasten, en concentreren ging de hele dag al niet.

Tijdens een wandelingetje duizelde het me zelfs.

Een glaasje wijn had zeker geholpen. 

Maar mocht niet.

Ik was dus behoorlijk met mezelf alleen.

Wie ben ik eigenlijk en wat kan ik hebben?

Lukt het me om ondanks zo’n tijdelijk(!) ongemak aan iets anders te denken?

Wat mis ik het meest?

Om met de laatste vraag te beginnen: koffie, wijn.

En nee, het lukte mij nauwelijks om normaal te functioneren, laat staan me te concentreren.

Ik bleek een verwende westerling, die niet veel kan hebben.

Want eigenlijk is zo'n dagje vasten een dagje met luxe-honger. 

Niets meer of minder dan een ervaring.

Mensen betalen goud geld voor ervaringen.

Vasten is in ieder geval goedkoop.

Wel lijkt een dagje watervasten een proeve van (zelf)controle.

Maar zodra mijn spierweefsel wordt aangetast (na drie dagen) piep ik vast anders.

Dan beheerst de honger mij, in plaats van ik de honger.

Zo heb ik dus een dagje geflirt met honger.

Maar aan een vaste relatie ben ik nog niet toe.

Mila Gras-Glas