Zorgplannen: wie betaalt de rekening?

Volgens journalisten beroept links zich steeds vaker op cijfers, terwijl rechts in toenemende mate inspeelt op emoties.

Maar onlangs beoordeelde men linkse zorgplannen als vrijblijvend, aangezien zij "niet waren doorgerekend".

Tegen het eigen risico zijn echter wel degelijk economische bezwaren aan te voeren.

Want economie betekent gewoon financiële huishouding.

De vraag lijkt vooral wélk huishoudboekje ‘gezond’ moet blijven.

Rechts geeft, als vanzelfsprekend, prioriteit aan de overheidsfinanciën.

Boven alles moet de staatsschuld omlaag!

Bij links daarentegen staan de huishoudboekjes van minder kapitaalkrachtige burgers centraal.

Niet onbelangrijk, want onderzoek wijst uit dat armen momenteel noodzakelijke zorg ontwijken.

'Zorgmijders’ worden zij genoemd.

Alsof kreperen een vrije keuze is, of een kwestie van emotionele opmaak.

Maar zelfs wie netjes premie betaalt, blijkt in de praktijk dus niet per definitie verzekerd.

Want het eigen risico werpt een hobbel op, waar de allerarmsten niet overheen komen.

Bovendien betalen de zwakste schouders – naar verhouding – het meest.

Wat is driehonderdvijfentachtig euro voor grootverdieners?

Een vervelende tegenvaller, hooguit.

Maar voor bijstandsgerechtigden is het een kapitaal.
Met betrekking tot de spaarzaamste huishoudboekjes worden de linkse zorgplannen dus economisch onderbouwd door een even overtuigend als eenvoudig rekensommetje: géén zorg, voor deze pechvogels.

Volgens opiniemakers* is de algemene teneur dat politieke voorstellen geen waarde hebben zonder kostenplaatje.

Maar als er wél een kostenplaatje is, is het óók niet goed.

Eerder introduceerde het huidige kabinet immers de inkomensafhankelijke zorgpremie.

Het land was te klein!

Terwijl dit voorstel grondig was doorgerekend.

Wie kan betalen, betaalt.

Wie niets kan missen, wordt ontzien.

Dit kostenplaatje had echter betrekking op huishoudboekjes van bovengemiddeld draagkrachtige burgers.

Zowel de staat als de allerarmsten blijven in dit scenario ‘gezond’, maar bemiddelde burgers moeten een veertje laten.
Hieruit blijkt dat niet het ontbreken van kostenplaatjes problematisch is, maar een voor henzelf nadelige berekening.

Mári Glas

* Sebastiaan van Meggelen in de Volkskrant, 20 september 2016. 
Stephan Sanders in de Volkskrant, 22 september 2016.