LaaTvermogen: de techniek, menstechnisch gezien

De meeste mensen zijn niet zo goed in techniek.

Techniek is “moeilijk”.

Misschien verwachten we er, als leken, daarom teveel van.

Want je kunt het zo moeilijk maken als je zelf wilt.

Bij gebrek aan technische hoogstandjes kún je immers veel doen met bestaande middelen.

Stel dat je pubers wilt laten afwassen.

De binnenshuis aanwezige techniek is even eenvoudig als doeltreffend: stromend water, teiltje, afwasmiddel, afwasborstel, theedoek.

Maar er gebeurt niets.

“Koop een vaatwasser!”, zal een bijdehandje adviseren.

“Gaan jullie die betalen?”, vraag jij.

“Waarom ík?”, zal een brutaaltje antwoorden.

Net als met die opwarming van de aarde eigenlijk.

Voorlopig zouden we een héél eind kunnen komen met reeds beschikbare middelen.

Er is immers haast bij (maden in de vaat!).

Gewoon alvast stoppen met vliegen dus, en/of met vlees eten.

Zonder alle huizen direct hermetisch af te sluiten, komen we met breinaalden al een heel eind.

Warme truien aan, dekentjes, en de kachel – uitsluitend woonkamer en keuken! – op achttien graden.

Maar een (voorlopig, denkbeeldig?) gebrek aan techniek blijkt een fantastisch excuus om nu even niets te doen.

Zijn de middelen er – vaatwasser! – dan steggelen we over de kosten.

Ontbreken ze, dan vestigen wij onze hoop op eventuele(!) toekomstige technieken die ons – tezijnertijd! – zullen redden.

Want techniek is een Geloof geworden.

In de Volkskrant* een artikel over “doenvermogen”.

Volgens de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid blijkt “de” rationele en zelfredzame burger een illusie.

Zélfs hogeropgeleiden schieten tekort, ontdekte men.

"Doenvermogen": 

De vaardigheid om te kunnen plannen, het initiatief te nemen tot de juist actie en niet toe te geven aan verleidingen.*

Vooral de laatste is belangrijk, voor onze planeet.

Het klimaatprobleem blijkt dus, wederom, vooral menstechnisch van aard.

Het ontbreekt óns, feilbare mensheid, aan het benodigde laatvermogen.

Laatvermogen: de vaardigheid om te stoppen met onverantwoorde, belastende activiteiten die we kúnnen missen.

Mila Gras-Glas (1968)

* Hans Wansink, “Hoezo zelfredzaam?”, de Volkskrant, 26 april 2017.