Je komt op-ti-maal uit de verf, als je doet waar je (van nature!)
goed in bent, zeg ik altijd.
Zo is een spinnende spin – éven een zijstraatje - verdomd aardig
om te zien.
En dan zo'n web: ochtendzonnetje erop, ragfijne constructie,
glinsterend van de dauw.
Wonder van efficiëntie en specialisatie.
Technisch hoogstandje ook!
Met een schat aan ambachtelijke kennis en ervaring en de
púúrste materialen samengesteld.
Voordat ik naar de zaak ga, espressootje erbij, kan ik genieten
van zo'n mooi product.
Ik heb oog voor kwaliteit, al zeg ik het zelf.
Des te erger als ik, lomperd,
zo’n web gesloopt heb vóórdat ik ervan heb kunnen genieten.
Sorry spin!
Dankzij mijn supersnelle reflexen is zo’n web vaak nog grotendeels
heel.
Maar zo'n spin vlucht weg, naar een veilig(!) hoekje, en verroert
zich niet.
“Dit web is nog best te redden”, mijmerde ik laatst.
Want zélf ben ik een rásoptimist.
Kwestie van enkele verbindingsdraadjes herstellen.
Hoe moeilijk kan het zijn?
Voor een spin met zóveel vakkennis en ervaring?!
Zelf spin ik overigens niet.
Maar zo’n spin wél, heehee.
Stel nou dat ík die spin was geweest.
Ík zou het wel geweten hebben!
Niet bij de pakken neerzitten.
Béétje flexibiliteit!
Snap je ‘m?!
Dat soort kansen zíe ik gewoon!
Maar die verdomde spin verroerde zich niet.
Uren later zat hij nóg te mokken.
Verstokt in zijn gedwarsboomde plannetje: roerloos, verwijtend,
passief.
Lethargisch.
Zomaar ineens kwam die lijdzame, fatalistische spin me compléét
mijn strot uit.
“Come on, spin, wees tenminste een béétje creatief!”,
hoorde ik mezelf mompelen:
“Hoe moeilijk kan het zijn?!”.
Vaak denken types als die spin – werkbijtjes, bloedserieus, Mastertje, veel "er-va-ring" - dat
ze er al zíjn.
Maar dán begint het échte werk pas!
Vertel mij wat!
Iederéén denkt zomaar te kunnen wat ík allemaal doe.
Ze willen allemáál de wereld verbeteren!
Mila Gras (1968)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten