Architect en socioloog Mári Glas (1968) buigt zich over noodlijdende vraagstukken in wetenschap en samenleving. Onder zijn redactie schrijven zijn (half)zussen Rémi ('55), Lis ('57), Mila ('68) en Ira ('83) Glas op hun Eigen Wijze met hem mee, over zelfgekozen onderwerpen. Waar het langer moet, laten zij hun ideeën rijpen op eikenhout en vullen hun eigen blogs hiermee. Waar het korter kán schenken zij hieruit gezamenlijk een Glaasje, van maximaal 300 milliliter, oftewel 300 woorden. Proost!


maandag 28 november 2016

Wederkerigheid in de professionele zorg?!

Elke contactadvertentie van Pier Ebbinge heeft een eigen thema.
Bijvoorbeeld identiteit, verscholen achter een haast pathologische angst om voor “doorsnee” te worden versleten*.


Contactadvertentie Pier Ebbinge Relationship, uit de Volkskrant

Bovenstaande advertentie gaat over wederkerigheid: geen sociologisch thema, maar participatiejargon.
Broertje van zelfredzaamheid (“eigen broek ophouden”) en verbinden, niet toevallig eveneens genoemd (“verbindend”).

Sociologisch onderzoek** wijst uit dat het beroep op wederkerigheid – een te leveren tegenprestatie voor te ontvangen hulp – bestaande ongelijkheden versterkt.
Mensen die weinig te bieden hebben (werklozen, ouderen) blijken minder hulp en steun te ontvangen dan mensen die helemaal geen hulp nodig hebben, maar het wel zouden kúnnen bieden.
Niet omdat de laatste groep behulpzamer is, maar omdat je hen ooit nodig kunt hebben.
Kwestie van investeren, bij voorkeur in de bruikbaarste leden van je netwerk.

Bovenstaande advertentie is van een “gerenommeerde specialist in de zorg”.
"Verzorgend", houdt van "kleur en fleur".

Zorg: niet te verwarren met hulp.
Verleende hulp heeft iets feestelijks, voegt iets toe of geeft direct resultaat.
Het lampje hangt, de boom is gesnoeid.

Zorg is, voor de hulp(zorg?!)behoevende, als dagelijks brood.
Als naaste kom je er niet met goed fatsoen onderuit.
Iemand kan immers zelf niet langer in een eerste levensbehoefte voorzien.
Helaas kan zelfs de intensiefste zorg aan dat laatste feit niets veranderen.
Zorg is dan ook vaak een kwestie van dweilen met de kraan open.
Hier zijn geen woorden voor, in participatietaal.

Onze “gerenommeerde” zorgspecialist omschrijft zichzelf als:
Goed voor de medemens die het verdient.
Naar eigen zeggen is zij “warm en betrokken”, “in werk en in persoonlijk leven”.
Maar voor wie?
Noodzakelijke(!) zorg, uitsluitend te verlenen in ruil voor eerder bewezen (ver)diensten?!
En ik maar denken dat professionele, specialistische zorg voor iedereen is!

Een en ander “tekent haar aard en betekenis”, inderdaad.
Zou haar kundigheid door zorgbehoeftigen eveneens “hogelijk gewaardeerd” worden?
“Het werk wordt afgebouwd”: gelukkig maar!

Rémi Glas (1955)

* Rémi Glas, Money followsmerits. Of andersom?”, 27-10-2016

** Onder meer Aafke Komter, “Reciprocity as a Principle of Exclusion: Gift giving in the Netherlands”, 1996

Geen opmerkingen:

Een reactie posten